Keszowanie w Tatrach

Ambicje były wielkie. Dążenia śmiałe. Pierwotnie marzyłam, by ten post był opisem skrzynek geocache, zdobytych na najwyższych tatrzańskich szczytach, a do każdej z nich oczywiście miało być wrzucone dzieło malarki (zaś potencjalny tytuł wpisu: "Keszowanie na topie"). Plan był bardzo dobry. Niestety wkroczył czynnik ludzki...

Dziewczęco-zwierzęcy seksapil

Balthus źródło

Z okazji premiery filmu Pan Tadeusz przed piętnastoma laty, dość dużo rozprawiało się o głównych postaciach żeńskich występujących w książce i filmie. Dywagowano między innymi na temat tego, która z pań jest bardziej pociągająca dla mężczyzn: młodziutka, słodka i niewinna Zosia, czy lekko podniszczona acz interesująca i ciągle atrakcyjna Telimena. Pytanie to zadawano znanym panom na łamach znanego czasopisma, a większość z rozmówców, co mnie zaskoczyło, opowiadała się za Telimeną. Że niby Zosia nieopierzona, a doświadczona Telimena to lepsza kobieta dla mężczyzny... Zdziwiłam się, bo biologia i atawistyczne instynkty powinny wskazywać na częstszy wybór Zosi. Może owe odpowiedzi miały na celu przypochlebienie się targetowi czasopisma? A może podyktowane były strachem przed ostracyzmem społecznym, po wyznaniu prawdy (pod nazwiskiem), że każdy facet i tak woli młodszą niż starszą?

Geocaching na wzgórzach wokół Krakowa

Kraków słynie z przymglonej powietrznej zawiesiny, która ponoć nigdy nie może się rozwiać, bo przepływ powietrza uniemożliwiają otaczające miasto wzgórza...
Ja tam niczego przykrego w krakowskiej atmosferze nie zaobserwowałam, ale skoro meteorologiczno-klimatyczni mędrcy prawią o smogu i spleenie, to widać takowy istnieje. Nie sądzę jednakowoż, by nad Poznaniem wisiały insze wyziewy fiołkowo-witaminowe, toteż uznaję się za osobniczkę przyzwyczajoną do ołowianego powietrza, zaś wzgórza wokół stolicy Małopolski są dobre, bo na szczytach wielu z nich tkwią skrzynki geocache...

Na wstępie upraszam "lokalsów" o wybaczenie mi prostackich, niezgodnych z geografią fizyczną i regionalną ujednoliceń. Dla mnie, jako przybysza z daleka, wszystkie opisane poniżej miejsca podpadają pod kategorię "w okolicach Krakowa".

Wilczy Szaniec

Tuż przy keszu Military Box

Nie ma to, jak opróżnić antałek trunku o wdzięcznej nazwie Valkiria, kryjąc się w rozwalonych zabudowaniach Wilczego Szańca. Z których każde oznaczone jest wyrazistym napisem "Wstęp wzbroniony". Formalizacja warunków i trasy zwiedzania to podobno główna zmiana, jaka nastąpiła tu na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Pojawiły się bilety wstępu, płatny parking, przewodnicy, odcięto część drabinek, prowadzących na dachy bunkrów. Ale spokojnie, odjęto nam możliwość penetracji tylko w widocznych miejscach...

Jeleniogórska majówka - zamki

Zwiedzanie okolic Kotliny Jeleniogórskiej w majowych dekoracjach to dla mnie raj na ziemi. To nie mój pierwszy pobyt w tej okolicy (jeśli w góry, to Karkonosze najbliżej) lecz moje pierwsze tutejsze skrzynki geocache. Cichcem liczę na to, że powrócę ze zmasowanym atakiem na wyższe partie terenu.

Podsumowanie pierwszego roku keszowania z obrazkami

Zbliża się rocznica założenia bloga i rozpoczęcia akcji Klocusie. Z tej okazji chciałam zrobić małe podsumowanie oraz przedstawić statystyki geokeszerskie.

Znowu keszowanie w cieniu dębów

Miejsce: Wielkopolska. Miejscowość: Rogalin. Sektor: dęby. Misja: zrobić porządek. To znaczy: zdobyć pozostałe do podjęcia kesze w okolicy oraz sprawdzić co z obrazkami w tych skrzynkach, z których nie miałam żadnych wiadomości.

Mikro Toruń na wiosnę

Toruńskie keszowanie sprowadziło się do zaliczenia mikrusów w obrębie Starego Miasta. Choć wzdragałam się przed tym, to jednak fakt, że NIE przygotowałam się do wyjazdu pod kątem klocusiowym, zmobilizował mnie do przespacerowania się po starówce i częściowego wyczyszczenia mapy skrzynek.

Dobrze o bobrze

Sytuacja przedstawia się tak: 150 lat temu kobieta chcąca uchodzić za atrakcyjną, musiała wcisnąć się w pancerz, który ją tłamsił i przesuwał narządy wewnętrzne w nieanatomiczne miejsca w ciele, w zamian dając iluzję talii osy.

50 lat temu kobieta chcąca uchodzić za atrakcyjną i schludną nie mogła wyjść z domu z umytymi i rozpuszczonymi włosami, bo uznana byłaby za niechluja z marginesu społecznego. Musiała mieć fryzurę starannie utrefioną na wałki i utrwaloną lakierem. 

Obecnie zaś, kiedy śmiejemy się z głupot, które kierowały kanonami urody sprzed lat, kobieta chcąca uchodzić za atrakcyjną i schludną, musi mieć genitalia wygolone na zero, bez jednego kłaczka czy pryszcza. Przyzwoita goła baba musi mieć gołą p***.

Zagłębiając się w mroczne ostępy Wielkiego Lasu

Horst Sobota, starszy pan, zamieszkujący leśne obrzeża położonej na zadupiu wioski Mordęgi, twierdzi, że las ma duszę i świadomość. Że jest jednolitym, samowystarczalnym organizmem, z natury podłym i podstępnym. Według Soboty las jest zły, gdyż jest naturalnym przeciwnikiem człowieka i jego działań, mających na celu trzymanie przyrody w ryzach. Las jest zły, bo jest emanacją chaosu. Las jest zły, gdyż zmusza człowieka do atawistycznej walki i wydobywa z niego najgorsze i najprymitywniejsze cechy. Osoba dobra i przyzwoita nie przetrwa w lesie. Zostanie przemielona przez leśny ekosystem i wypluta, niezdolna do dalszej konstruktywnej egzystencji. Tylko prawdziwe bydlaki radzą sobie dusznym cieniu drzew. Tylko okrucieństwo i bezwzględność wpasowują się w klimaks leśny. Las jest esencją zła i zmienia ludzi w zwierzęta... Taka jest teoria Horsta Soboty, bohatera powieści "Wielki Las". 

Mój obrazek stał się geokretem i będzie podróżował

Słownik malarki wyjaśnił już nie-keszerom znaczenie słowa "geokret". Czytelnikom, którym nie chce wracać się do zmurszałego posta z zeszłego roku, wyjaśniam ponownie: Geokrety to drobne przedmioty, mające za zadanie "podróżować" po skrzynkach geocache. Z miejsca na miejsce przenoszone są przez kolejnych geokeszerów. Każdy krecik ma swój indywidualny kod "podróżny", a w ich bazie, tzw. kretowisku można go po tych numerach zidentyfikować, zalogować oraz śledzić przebieg wojaży na mapie. Bardzo przyjemna sprawa. Nazwa "geokret" dotyczy zabawy w serwisie opencaching.pl. Z kolei w geocaching.com te przedmioty nazywają się "travelbugs". Większości geokretów, zanim ulegną przypadkowej anihilacji, szczęśliwie udaje się "zrobić" od kilkuset do kilku tysięcy kilometrów trasy. Rekordzista ma ponad trzydzieści tysięcy kilometrów na "liczniku".

Otwarcie sezonu w Zachodniopomorskiem - tajemnicze kurhany i kamienne kręgi

Grodzisko Grąbczyn

To miejsce okeszowane od bardzo dawna (2008 - rok założenia skrzynki), które wszyscy mają w dupie. Częstotliwość wizyt geokeszerskich: najwyżej raz do roku. Opieka właściciela: zerowa. Podczas moich zeszłorocznych odwiedzin, stwierdziłam zaginięcie kesza (nic dziwnego, skoro poprzednia osoba zajrzała tam dwa lata wcześniej). Do mojej kolejnej wizyty, żywa dusza się (przynajmniej oficjalnie) nie pojawiła...

Trzy zalety geocachingu oraz blogowania w życiu malarki

Przyznaję, że jeśli chodzi o geocaching, to jestem trochę jak śmieciarz, który w towarzystwie ożywia się tylko wtedy, gdy padnie słowo "śmieć". Moi interlokutorzy zazwyczaj zadają mi kilka pytań (ja zaczynam gadać), potem kiwają głowami, a później już czekają aż skończę swój monolog. Raczej nie mam z kim dyskutować ani zwierzać się ze swojej pasji (na tyle, na ile potrzebuję - a chce mi się mówić długo i rozwlekle), zatem wywnętrzę się tu.

Dzięki geocachingowi, a także dzięki blogowaniu, w mojej egzystencji nastąpiły trzy pozytywne zmiany.

Rozlewiska Warty koło Rogalina

Do Rogalina jeździłam jeszcze dziecięciem będąc, pod opieką protoplastów rodu, a potem jako nastoletnia podfruwajka spacerowałam po parkowych alejkach z małym braciszkiem w wózeczku (niechętnie - bałam się, aby ktoś nie uznał, że to moje dziecko). Nadwarciańskie łąki były przeze mnie wykorzystywane również jako miejsce romantycznych randek (podczas których można było paść ofiarą alergicznych duszności) oraz artystycznych sesji fotograficznych (najlepiej z gołym cycem na tle szuwarów). Pod kątem geokeszerskim spenetrowałam zaś okolicę w zeszłym roku (co dokumentuje ten wpis). Jednak od mojego ostatniego keszobrania na tym terenie, sytuacja się nieco zmieniła, mianowicie skrzynki rozmnożyły się w cudowny sposób, niczym chleb i makrele w rękach Jezusa.

Najbardziej irytująca postać żeńska w literaturze - vol. I - Kitty Szczerbacka

(źródło)

Kitty Szczerbacka z "Anny Kareniny" oraz Konstancja di Montecaldo z "Jednorożca" uczestniczą w moim prywatnym rankingu na najbardziej irytującą bohaterkę literacką. Idą łeb w łeb i na razie nie potrafię rozstrzygnąć, która z nich bardziej mnie denerwuje. Choć obie powieści różnią się znacząco poziomem literackim, zarówno Tołstojowi, jak i Utrio, udało się stworzyć kobiece potworki. Zapewne, zgodnie z zamierzeniami autorów, miałam ich bohaterki polubić i trochę się z nimi utożsamić. Atoli się to nie udało. 

Średniowieczne romanse czyli historia Europy dla raczkujących

Przy okazji wpisu na temat okładek Sagi o Ludziach Lodu zdemaskowałam się ze swoimi upodobaniami do romansideł w scenerii kostiumowej. Wyznam, że z literatury osadzonej w dawnych epokach, najbardziej działa na mnie wystrój średniowieczny...

Lekki szok kulturowy, czyli japońskie kanony kobiecej urody

Nie od dziś wiadomo, że Japończycy mają specyficzne gusta. Na przykład, jest na świecie rzeczą normalną, że stare bogate dziady lubią pokazywać się z młodymi atrakcyjnymi kobietami. Ale nigdzie, poza Japonią, raczej nie akceptuje się do tego, aby te młode kobiety wyglądały ZBYT MŁODO. W Europie pójście na biznesowy bankiet z filigranową damą przyodzianą w szkolny mundurek i podkolanówki może spowodować co najmniej dziwne spojrzenia, a przede wszystkim okrzyknięcie jej towarzysza pedofilem. Tymczasem w Japonii prowadzanie się z lolitkami jest postrzegane równie normalnie, jak w kulturze zachodniej paradowanie z wydekoltowanymi cycatymi blondynkami. 

Zimowy spacer w okolicach Alei Wielkopolskiej

Gdy zobaczyłam za oknem słońce (mam wrażenie, że po raz pierwszy od kilku miesięcy wyjrzałam z ciemnej nory) i do tego śnieg, uznałam, że moje szykowane na kolejny wyjazd klocusie, muszą być spożytkowane natychmiast, tu i teraz. Ascetyczny Jerzy miał jechać do Torunia, gdzie moim zdaniem najbardziej pasuje, jednak zakotwiczyłam go w Poznaniu.

Imidż prawdziwej artystki

Zazwyczaj mamy ustalone wyobrażenie o tym, jak wyglądają przedstawiciele różnych profesji. Ja też myślę schematycznie i nie spodziewam się, że barmanka obsłuży mnie w garsonce, doradca finansowy będzie nosić szponiaste tipsy i siatkowe rajstopy, a babka w eleganckim kaszmirowym płaszczu ukradnie w markecie zestaw ciepłej bielizny dla panów w rozmiarze xxl. Na widok gościa z długimi włosami nie podejrzewam, że jest on komornikiem sądowym i zaraz zlicytuje mi Padakę z powodu niezapłaconych mandatów sprzed dziesięciu lat... No nieważne, dzisiejszy wpis chciałam poświęcić rozważaniom o wyglądzie prawdziwej artystki. Bo outfit "ludzi, którzy odczuwają świat głębiej" (cytuję tu klasyków z Pudelka) promuje i sprzedaje twórczość swojego nosiciela.

Jerzy - wyższy stopień ascezy

Kilka dni temu brałam udział w skromnej uroczystości w poznańskiej katedrze, podczas której ascetyczny Jerzy wszedł na nowy poziom ascezy. 

Wizyta w Knajpie Lubieżców, czyli sinful Cindy

Niegdyś piękna Cindy mieszkała na cichym rodzinnym osiedlu pod Lasem Marcelińskim. Z początku nosiła się raczej w czerwieniach niż w odcieniach morskich, ale zawsze była bardzo ostentacyjna. Proboszcz grzmiał z ambony, ale nic to, Cindy poczynała sobie coraz bezczelniej, ku sromocie zacnych rodzin z dziećmi, zamieszkujących tą spokojną okolicę. Jej konkurentka z branży, znacznie uboższa i bardziej przaśna, miała na imię Nana. Jednak, o ile Nana chowała się skromnie za drzewami na obrzeżu osiedla, to Cindy była widoczna z daleka i miała nawet w adresie dokładnie tą samą ulicę, na której znajdował się lokalny kościół parafialny... Wstyd i hańba! Wreszcie znalazła sobie bardziej komfortowe gniazdko na drugim końcu Lasu. Parafianie odetchnęli z ulgą...

Kobiety Nienackiego 4 - Gertruda Makuch

Do tej pory nie wspominałam o Gertrudzie Makuch ze Skiroławek. Prawdopodobnie pominęłam ją z tego powodu, iż nie jest młoda, atrakcyjna ani seksowna. W opisach tej postaci nie znajdziemy nic o stromych cyckach, ani zgrabnym tyłeczku (zadzie?). Nie bardzo ma czym przyciągnąć uwagę czytelnika. Jednak, tak jak Basieńka Lubińska, jest to postać o dwoistej naturze. W miarę zagłębiania się w lekturę Raz w roku w Skiroławkach Gertruda Makuch zaczyna trochę przerażać.

Na czym maluję - krótka historia podobrazia w życiu malarki

Dawno, dawno temu, w moich zamierzchłych latach dwudziestoletnich do zagadnienia podobrazi* podchodziłam bardzo nonszalancko. Było mi wszystko jedno, na czym maluję i miałam na to dwa sensowne wytłumaczenia. Z jednej strony, cechowała mnie lekka buta (jeszcze niezweryfikowana przez życie), nacechowana przekonaniem (niczym nie podpartym), że moje wyroby plastyczne są tak wspaniałe, że uświęcę swym artystycznym dotykiem każdy papier, którego dotknę. Z drugiej strony twierdziłam, że przecież dopiero jestem w fazie nauki malarstwa i temu co produkuję daleko jeszcze do ideału (tu byłam bliższa prawdy), zatem szkoda marnować dobre blejtramy na te moje bohomazy. Skoro mogę ćwiczyć na płycie pilśniowej zerwanej z ulicznego słupa w trakcie trwania kampanii wyborczej Huberta Świątkowskiego...

Geocaching w miejskiej dżungli

Już zdecydowałam, że wolę geocaching na odludziu. Albo w sielskim klimacie małomiasteczkowym. To miła odmiana i możliwość odetchnięcia świeżym powietrzem. Ale tak się składa, że częściej zwiedzam skrzynki w betonowej dżungli aniżeli na zielonych wzgórzach. Dlaczego? Oto powody:

Być czy mieć, czyli dylematy prowincjonalnego malarza

Jeśli mogę pokusić się o porównanie własnych zainteresowań artystycznych z prezentowanymi przez książkowego malarza Porwasza, to najpierw posłużę się cytatami. Zakładam, że większość moich czytelników nie zdołała zdobyć Raz w roku w Skiroławkach i nie przyjrzała się bliżej postaci wioskowego artysty. Ci którzy książkę znają, mogą sobie podarować czytanie poniższych fragmentów.

Szpetne okładki Sagi o Ludziach Lodu

Nie, nie mówię o tych okładkach

Saga o Ludziach Lodu to harlekin, tyle, że w otoczce historycznej. Wątek romansowy, w każdym tomie inny, zazwyczaj przyprawia o krwiste wypieki: niewinne dziewice kontra wielkie fallusy, mroczne femme fatale oplatające słodkich chłopców, posępni rycerze roznamiętniani przez gorące kochanki. Nierozwiązany wątek klątwy ciążącej nad rodem przykuwa naszą uwagę na dłużej i wprowadza klimat gotyckiej powieści grozy. Oprócz tego, Saga przerabia różne warianty problemów natury charakterologicznej bądź seksualnej, tak więc teoretycznie każda czytelniczka powinna odnaleźć siebie w którejś z protagonistek. Pomijając wstydliwą przyjemność obcowania z tego typu literaturą, największą wartość mają, według mnie, legendy pochodzące z różnych zakątków Europy (a nawet Azji), które Margit Sandemo wplata w treść. Najlepsze są te tomy, które w całości bazują na jakiejś lokalnej opowieści (np "Skrzydła kruka").

O kolorze zielonym oraz o kryzysie małżeńskim pani Halinki i leśniczego Turleja

Tytuł dzisiejszego posta nawiązuje do tytułów rozdziałów z mojej ulubionej lektury na długie zimowe wieczory. Jako bazę i wstęp do rozważań zacytuję scenę prosto z kart powieści.

Nowy Sącz - błyskawiczny przelot i najlepszy dzień zwiedzania

Ostatni raz Nowy Sącz zwiedziło mi się dokładnie 27 lat temu. Nie dziwota zatem, że w pamięci pozostała dziura. Podobno wspomnienia z okresu poniżej siódmego roku życia są przez mózg kasowane, coby system się nie przegrzał nadmiarem informacyj. Tym razem trafiłam w to miejsce świadomie lecz nieco przypadkowo...

Dziki Kraków - czyli kesze usytuowane w zielonych zakątkach stolicy Małopolski

My, Wielkopolanie bardzo lubimy urozmaiconą rzeźbę terenu. W rodzinnych stronach brakuje górek i dolin, toteż budzą one nasze zainteresowanie i chęć dogłębnej eksploracji. Miejsca, które przedstawiam w tym poście, są nie do końca zurbanizowane, a zatem można nazwać je terenami zielonymi, choć o tej porze roku królują szarość, brąz i biel.

Utrata obrazka w tajemniczym grodzisku

Niestety kesz w Grodzisku Rumsku nie przetrwał próby czasu. Kolejny geokeszer odwiedzający skrzynkę (po dwóch miesiącach od naszej wizyty) odnalazł jeno pusty pień.

Kościańska reaktywacja, czyli jak ożywiłam 66,6666 % skrzynek w mieście

 

W Kościanie nastąpiła skrzynkowa katastrofa. Dwie trzecie keszyków zaginęło. Na reaktywację nie można było liczyć, gdyż właściciel od dawna ignorował sugestie na temat serwisu. Postanowiłam więc reaktywować je własnoręcznie, aby inni geokeszerzy mogli cieszyć się urokami wielkopolskich landów. Jakim cudem udał mi się tak olbrzymi wyczyn, jak poruszenie większości kościańskiego stanu skrzynek? Ano takim, że 66,6666% to dokładnie dwie sztuki. Bo w Kościanie są w sumie trzy skrzynki.